De verhuizing op zich verliep snel en vlot, het was een lange dag, want het waren twee verhuizingen geworden. Twee die één is. Maar het gaat vooral om het verhaal van vóór de verhuizing.

Mijn dochter is gescheiden en uit het huwelijk  is een kind geboren. Gescheiden mensen met kinderen weten dat het erg lastig kan zijn om een nieuwe relatie aan te gaan. De rechter zal altijd de veiligheid van het sociale vangnet van het kind proberen te waarborgen. Dat vangnet is dus de leefomgeving van het kind. Dus school, vriendjes grootouders, vertrouwde woonomgeving zijn zo een paar factoren die hier een belangrijke rol in spelen.

Mijn dochter kreeg een nieuwe relatie, een zakenman wonend in Horst aan de Maas. Door het bedrijf met 25 man personeel was het niet mogelijk om het bedrijf te verplaatsen, toch had dat nieuwe stel het verlangen om samen te gaan wonen. Mijn dochter mocht wel verhuizen, maar mijn kleinzoon niet vanwege het sociale vangnet. De ex-partner had geen band met zijn ouders, met zijn broers was de relatie ook niet top. Na de scheiding heeft mijn dochter met mijn kleinzoon een paar jaar bij ons ingewoond en het laatste jaar was ze weer zelfstandig in een huurhuis.

Mijn dochter was dus een werkende alleenstaande moeder geworden en dan is een sociaal vangnet voor een kind heel belangrijk, dat sociale vangnet waren wij – de opa en oma. Maar de rechter zag dat veel breder en vanuit zijn zichtveld was dat eigenlijk nog begrijpbaar ook. Toch hebben wij altijd geloofd in een God die alles bestuurd, die regelt alles op Zijn manier en dat vertrouwen ga ik verder uitleggen.

Op meerdere fronten waren dingen aan het wijzigen, het betrof niet alleen maar de relatie van mijn dochter, maar ook kerkelijk was er een wijziging gaande. Wonend in Ede gingen we al jaren naar een gemeente in Harderwijk.

Kerkelijk

Ik was organist, dirigent en diaken en overal stond ik alleen voor, dus er was maar 1 dirigent, 1 organist en 1 diaken en dat was ondergetekende. In de gemeenschap Harderwijk was er dus een flink tekort aan mensen die mij konden vervangen. De buurgemeente was Nijkerk en de kerkelijke leiding heeft op een gegeven moment besloten dat deze gemeenschap opgeheven moest worden vanwege het kosten / baten plaatje. Ongeveer een jaar voor de opheffing kreeg ik via de voorganger in een persoonlijk gesprekje te horen, dat deze twee gemeenten zouden samen gaan. Toen besefte ik dat dat er ruimte ontstond om een andere weg te gaan zoeken, een weg die we in de privé omgeving zagen ontwikkelen. Nijkerk had dus twee diakenen, had een aparte dirigente (en een betere dan ondergetekende) en een aparte organiste.

Terug naar Privé

Als werkende moeder  had mijn dochter ook in de eventuele nieuwe woonomgeving een vangnet nodig en ondanks dat er geen gerechtelijke uitspraak was dat ze mocht verhuizen hebben wij ons huis te koop gezet en binnen enkele weken was dat verkocht. We hebben een nieuw huis gekocht in Horst aan de Maas. Dus we hebben al onze schepen achter ons verbrand in het volle vertrouwen dat we geleidt worden door die Grote Ene. Ondertussen had mijn dochter een rechtszaak aangespannen om toestemming te verkrijgen voor de verhuizing van haar zoontje vanuit de z.g. veilige woonomgeving naar een nieuwe woonomgeving zonder vangnet.

De rechtszaak

Acht weken voor de verhuizing, De rechtszaak.  De ex-partner werd ook bijgestaan door een advocaat en deze advocaat kende de regels behoorlijk goed en heeft er alles aan gedaan om de geplande verhuizing (gepland en volledig geregeld gedateerd op 1 juli 2018) niet door te laten gaan. Dus een verbod dat het zoontje mocht verhuizen naar een “onveilige sociale” nieuwe omgeving. Op het eind van de zitting was het antwoord: Nee, geen toestemming.

De mens wikt, God beschikt

U zult begrijpen dat er bij ons veel gedachten en veel gesprekken zijn geweest naar aanleiding van deze uitspraak. Er waren nog allerlei opties, we hadden ons huis verkocht en een nieuw huis aangekocht. Dat nieuwe huis konden we weer verkopen, dat was het probleem dus ook niet echt. Mijn dochter woonde zelfstandig in een huurhuis, dus een optie was om bij haar in te trekken. Toch hebben we  - met ons verstand - beredeneerd en overdacht dat we de verhuizing gewoon door moesten laten gaan ( het z.g. onderbuik gevoel was lang niet altijd prettig kan ik u verzekeren, maar we wilden vertrouwen op HEM).

Eén week voor de verhuizing kwam de uitspraak binnen van de rechtszaak. Zwart op Wit stond de uitspraak op papier. De verhuizing van mijn kleinzoon van Ede naar Horst was “zomaar” wel goedgekeurd.